Szwajcarski orzeł w Parku Wiktorii

-


Z okazji Prima Aprilis Prawnuczka Marianny wyszukała kilka żartów, jakie bawiły dawniejszych Poznaniaków.  Postanowiła jednak  nie ograniczać się tym razem wyłącznie do lat sprzed I wojny światowej, wybierając za to primaaprilisowe psikusy, związane z naszym miastem. 

Szwajcarski orzeł w Parku Wiktorii

Park Wiktorii –  jeden z ogródków rozrywkowych (etablissement) przy Drodze Dębińskiej. Owe  etablissementy, składały się zwykle z restauracji/kawiarni, zwykle z przygotowanym miejscem do tańczenia, muszla koncertową a nawet sceną, przeznaczoną na występy teatrzyków, trup wędrownych, kuglarzy, iluzjonistów i innych artystów. Czasem można było na miejscu pograć w kręgle, czy bilard.  Właściciele czy też zarządcy ogródków udostępniali swoje kompleksy rozrywkowe dla towarzystw, które urządzały na ich terenie całodniowe zabawy, często połączone z konkursami, loteriami fantowymi czy też kwestami na cele charytatywne. Najwięcej takich ogródków powstało przy Drodze Dębińskiej.

plan Poznania z 1910 roku

Park Wiktorii był nazywany również Willą Hoyera, Ogrodem Letnim Tauberta czy parkiem Księcia Józefa. Ogród zorganizowany był wokół wilii adwokata Hoyera z1834 roku. Z czasem w ogrodzie powstały trzy altany i letni apartament. W 1872 roku na zlot uczniów Gimnazjum św. Marii Magdaleny wybudowano obszerną scenę, która w następnych latach służyła wielu trupom teatralnym oraz kołom śpiewaczym. Na początku XX wieku zarządcą parku Wiktorii został Władysław Fischbach, wcześniejszy właściciel, równie modnego Eldorado.  Popularności ogródka przysparzały z pewnością wynajmowane przez Fischbacha kremzery, które kursowały od Bramy Dębińskiej  do Parku Wiktorii, przywożąc bardziej wygodnych gości wprost do kompleksu rozrywkowego. 

W 1905 roku gazeta Orędownik tak nabrała swoich czytelników. 

 
A następnego dnia:

Dziennik Poznański   R.47  nr 76  2 kwietnia 1905    [ Polona]







Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Restauracje automatyczne

-
Obraz
Usłuż sobie sam! Bez dawania piwnego! – tak reklamowała się pierwsza w Poznaniu restauracja automatyczna. Początek XX wieku to niezwykły rozwój techniki. Otwierają się liczne fabryki, na ulicach coraz częściej widać automobile, a w powietrze wzbijają się sterowce i pierwsze samoloty. Jedno z najmodniejszych słów to automat. Tu odwieczne marzenie człowieka, by ułatwić sobie życie za pomocą robotów i posłusznych mu mechanizmów. Automaty wdzierają się w życie codzienne. Nastaje moda na restauracje automatyczne. Uwierzysz? W Poznaniu działały aż trzy takie przybytki.  Pierwsza restauracja Automaten-Restaurant została otwarta 19 marca 1903 roku przy ulicy Berlińskiej 6 (obecna ulica Dąbrowskiego). Klienci mogli się obsłużyć sami, wrzucając do automatu określoną ilość bilonu. Z napoi można był tam nabyć na przykład szklankę piwa, wina, filiżankę kawy, gorącej czekolady, bulionu, ponczu, grogu, likieru, a nawet mleka. Automaty oferowały też zimne i cieple przekąs...
Czytaj więcej

Jesiotry pod mostem chwaliszewskim czyli kawior po poznańsku

-
Obraz
Miłosne igraszki jesiotrów w Warcie Dziś nie ma śladu po jesiotrach, nie ma już urokliwego zakola Warty, wdzierającego się w obręb Starego Miasta. A był przecież czas, gdy przyglądanie się połowom wielkich ryb w samym centrum Poznania stanowiło coroczną rozrywkę Poznaniaków. Tu, w samym sercu miasta, zwykle kończyła się długa droga tych ogromnych ryb, powodowanych tajemniczym impulsem  by właśnie tu odbyć tarło. Część z nich kończyło swe życie w sieciach miejscowych rybaków, innym udawało się osiągnąć cel. Ze złożonej ikry przychodziły na świat młode jesiotrzyki, które wkrótce same odbywały tę samą drogę, którą wcześniej przybyli ich rodzice ­– do dalekich mórz. Po kilku latach, już dojrzałe, wracały znów w nasze wody, by dopełnić swego reprodukcyjnego obowiązku. Jednak pewnego roku wielkie ryby już nie wróciły… Wielka ryba Jesiotry musiały sprawiać spore wrażenie. Jesiotr zachodni (Acipenser sturio) potrafi osiągnąć masę do 150 kg i długość do 2,7 m (niektóre źródł...
Czytaj więcej

Litfasy czyli słupy ogłoszeniowe w Poznaniu

-
Obraz
Dziś nazwa litfas została nieco zapomniana, a i same słupy ogłoszeniowe, choć nadal używane, wydają się dość przestarzałą formą reklamy. A warto pamiętać, że Poznań był miastem, w którym dość szybko zaczęto naśladować ów niemiecki wynalazek, a słupy ogłoszeniowe odgrywały ważną rolę w życiu miasta i jego mieszkańców. Najlepiej ilustruje to opowieść, przytoczona przez redaktora Dziennika Poznańskiego w 1927 roku: Wesoła historia o litfasie i niedoszłym samobójcy. Ze względu na przeprowadzenie komunikacji tramwajowej z Placu Wolności na ulice Podgórną, przerabia się tamtejsza odnogę Aleji (sic!) Marcinkowskiego, między innemi rozwalono w gruzy potężny litfas (słup miejski), na którym czytaliśmy różne obwieszczenia i komunikaty. W sobotę o godzinie 12-tej w nocy, pewien zawiany jegomość klęczał u stóp rozwalonego litfasu i wolał rozpaczliwie ku niebu: - Boże! Kazałeś zniszczyć historyczna pamiątkę, ten słup miejski, na którym wyczytałem w 1914 roku o wypowiedzeniu wojny, z którego ...
Czytaj więcej