Poznaniacy w maskach… przeciwgazowych

-

Dziś trochę cofnę się w czasie, ale nie do aż tak odległych lat, jak zwykle na tym blogu. Lata trzydzieste XX wieku. Świat żyje strachem przed nalotami gazowymi. Czy Poznaniacy również?


W Polsce od 1928 roku działa dość prężnie Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej – masowa polska organizacja paramilitarna, powołana w 1928 z połączenia istniejących już wcześniej, bo w 1923 Ligi Obrony Powietrznej Państwa (rok założenia 1923) i Towarzystwa Obrony Przeciwgazowej (rok założenia 1922). Organizacja ta miała też swoją filię w Poznaniu.

Legitymacja Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej należąca do Marii Kędzianki, fragment,  1932  Poznań, sygnatura:  CYRYL_39_4_1_0067, CYRYL



Liga miała na celu promowanie lotnictwa sportowego, komunikacyjnego i wojskowego. Do osiągnięć ligi trzeba też zaliczyć wybudowanie 17 wież spadochronowych w okresie międzywojennym. (Wśród nich – pierwszej wieży spadochronowej, zbudowanej w 1937 z inicjatywy poznańskiego oddziału Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Wieża ta powstała koło Drogi Dębińskiej).

Liga zaangażowana też była w organizację obrony przeciwgazowej. Między innymi współorganizowała ćwiczenia w wielu polskich miastach na wypadek nalotów gazowych, także w Poznaniu. Takie ćwiczenia miały miejsce między innymi w 1933 roku, jak i w 1938 roku. Mieszkańcy miasta mogli się dowiedzieć w czasie pokazów, jak powinni się sami zachować i jak wyglądać mogą działania wojsk chemicznych w przypadku zagrożenia. 

 Poznaniakom, podobnie jak i innym Europejczykom, nie był też obcy widok masek przeciwgazowych. Gazety polskie, szczególnie te bogato ilustrowane, prześcigały się w pokazywaniu pomysłów i innowacji w zakresie ówczesnej obrony cywilnej, zarówno w Polsce, jak i w innych krajach.

Dziś więcej zdjęć, mniej tekstu.
----------

Zdjęcia pochodzą ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego, Kuriera Poznańskiego oraz polskich tygodników ilustrowanych.



Oddział podczas odkażania zagazowanego terenu, czerwiec 1929,  fot. ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego, sygn. , 1-W-2816

Artykuł z Kuriera Poznańskiego, dotyczący powyższych ćwiczeń z 1929 roku [źródło: Polona]



Ćwiczenia przeciwgazowe w Poznaniu. Pozorowany atak gazowy na ul. Górna Wilda. Wóz strażacki z drabiną przy kamienicy, nad którą przelatują samoloty bombowe, listopad 1933, fot. ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego, sygn. 1-W-2817-1

Ćwiczenia przeciwgazowe w Poznaniu. Oddział w kombinezonach przeciwgazowych podczas odkażania ul. Górna Wilda., listopad 1933, fot. ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego, sygn. 1-W-2817- 2 



Ludność ogląda pozorowany wybuch bomby gazowej przed bankiem PKO i Bankiem Handlowym na pl. Wolności, styczeń 1939, fot. ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego, sygn. , 1-W-2818-1




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Restauracje automatyczne

-
Obraz
Usłuż sobie sam! Bez dawania piwnego! – tak reklamowała się pierwsza w Poznaniu restauracja automatyczna. Początek XX wieku to niezwykły rozwój techniki. Otwierają się liczne fabryki, na ulicach coraz częściej widać automobile, a w powietrze wzbijają się sterowce i pierwsze samoloty. Jedno z najmodniejszych słów to automat. Tu odwieczne marzenie człowieka, by ułatwić sobie życie za pomocą robotów i posłusznych mu mechanizmów. Automaty wdzierają się w życie codzienne. Nastaje moda na restauracje automatyczne. Uwierzysz? W Poznaniu działały aż trzy takie przybytki.  Pierwsza restauracja Automaten-Restaurant została otwarta 19 marca 1903 roku przy ulicy Berlińskiej 6 (obecna ulica Dąbrowskiego). Klienci mogli się obsłużyć sami, wrzucając do automatu określoną ilość bilonu. Z napoi można był tam nabyć na przykład szklankę piwa, wina, filiżankę kawy, gorącej czekolady, bulionu, ponczu, grogu, likieru, a nawet mleka. Automaty oferowały też zimne i cieple przekąs...
Czytaj więcej

Jesiotry pod mostem chwaliszewskim czyli kawior po poznańsku

-
Obraz
Miłosne igraszki jesiotrów w Warcie Dziś nie ma śladu po jesiotrach, nie ma już urokliwego zakola Warty, wdzierającego się w obręb Starego Miasta. A był przecież czas, gdy przyglądanie się połowom wielkich ryb w samym centrum Poznania stanowiło coroczną rozrywkę Poznaniaków. Tu, w samym sercu miasta, zwykle kończyła się długa droga tych ogromnych ryb, powodowanych tajemniczym impulsem  by właśnie tu odbyć tarło. Część z nich kończyło swe życie w sieciach miejscowych rybaków, innym udawało się osiągnąć cel. Ze złożonej ikry przychodziły na świat młode jesiotrzyki, które wkrótce same odbywały tę samą drogę, którą wcześniej przybyli ich rodzice ­– do dalekich mórz. Po kilku latach, już dojrzałe, wracały znów w nasze wody, by dopełnić swego reprodukcyjnego obowiązku. Jednak pewnego roku wielkie ryby już nie wróciły… Wielka ryba Jesiotry musiały sprawiać spore wrażenie. Jesiotr zachodni (Acipenser sturio) potrafi osiągnąć masę do 150 kg i długość do 2,7 m (niektóre źródł...
Czytaj więcej

Litfasy czyli słupy ogłoszeniowe w Poznaniu

-
Obraz
Dziś nazwa litfas została nieco zapomniana, a i same słupy ogłoszeniowe, choć nadal używane, wydają się dość przestarzałą formą reklamy. A warto pamiętać, że Poznań był miastem, w którym dość szybko zaczęto naśladować ów niemiecki wynalazek, a słupy ogłoszeniowe odgrywały ważną rolę w życiu miasta i jego mieszkańców. Najlepiej ilustruje to opowieść, przytoczona przez redaktora Dziennika Poznańskiego w 1927 roku: Wesoła historia o litfasie i niedoszłym samobójcy. Ze względu na przeprowadzenie komunikacji tramwajowej z Placu Wolności na ulice Podgórną, przerabia się tamtejsza odnogę Aleji (sic!) Marcinkowskiego, między innemi rozwalono w gruzy potężny litfas (słup miejski), na którym czytaliśmy różne obwieszczenia i komunikaty. W sobotę o godzinie 12-tej w nocy, pewien zawiany jegomość klęczał u stóp rozwalonego litfasu i wolał rozpaczliwie ku niebu: - Boże! Kazałeś zniszczyć historyczna pamiątkę, ten słup miejski, na którym wyczytałem w 1914 roku o wypowiedzeniu wojny, z którego ...
Czytaj więcej