Zaloty po poznańsku w 1908 roku, czyli o biednych kawalerach i wychudzonych pannach

Przysłała mi dzisiejszego ranka

Taką śpiewkę jedna Poznanianka,

Że jak jąłem w okularach czytać,

To mię z razu chciała kolka chwytać!

Oj! bo ci cięta osa

Ta przepióreczka z prosa!

Co słowo - zamiast piórek

Żądełko a pazurek!

Pisze: "Zbiegła ci ptaszyna w proso -

Nie goń za nią ni w butach, ni boso!

Bo choćby ci buty matka dała.

Poznanianka aniby spojrzała...

O! bo dziś, chłopcze drogi,

Nie wabią bose nogi -

Czy młoda, czy to stara,

Ma golców co niemiara!

Kiedy wyjdziem na ową paradę

Łażą przy nas, kiedy cienie blade -

I choć nogi stawiają jak tyczki,

Każdy chętnie trzyma się spódniczki!

A wszystko obdłużone

I nie stać ich na zonę!

Boć żony - to frykasy

Za drogie na te czasy!

Toć się widzi, jak w Miejskim Ogrodzie

Chodzą sznurem z laseczkami w chłodzie,

A niech która z nas posag dostanie

Zaraz kopa konkurentów stanie!

Bo dzisiaj młody, stary

Do zbycia za talary!

Niech tylko ujrzy złoto

Zaprzeda się z ochotą."

Goniłbym cię, Poznanianko, boso,

Gdybyś była po dawnemu, z kosą

Goniłbym cię, choćby w mróz siarczysty,

Gdybyś miała warkoczyk złocisty!

Oczęta chabry "skrzące"

Serduszko gorejące!

Oj, nie będę się pytał,

Oj! jeno ptaszka chwytał!

Goniłbym cię na wieczne kochanie,  

Gdybyś była nieco grubsza w stanie!

Żeby było za co garścią imać,

Żeby było co przy piersiach trzymać!

Bo dzisiaj - człek nie kłamie -

Strach dotknąć! nuż lilię złamie!

I zamiast kobieciny

zostaną ci... fiszbiny!

Kalendarz Poznański 1908