Fortepian Mignon w Poznaniu – sensacyjny wynalazek już w Poznaniu!

W 1906 roku Poznaniacy mogli zobaczyć na własne oczy i posłuchać gry fortepianu „Welte-Mignon”. Ten niezwykły automat, wynaleziony zaledwie dwa lata wcześniej można było ujrzeć w Teatrze Polskim w ogrodzie Potockiego w listopadzie wspomnianego  roku.  

 Orędownik donosił: „ W piątek sensacyjna nowość: Koncert na fortepianie Mignon. Jest to genialny wynalazek w dziedzinie muzycznej, którego celem – działalność mistrzów i sławnych wirtuozów, najszerszym kołom uprzystępnić. Nie jest to aparat wydający automatyczne dźwięki, jak pianola lub gramofon lecz fortepian, imitujący najdokładniej grę pierwszorzędnych pianistów: jak Paderewskiego, Śliwińskiego, Scharwenki, d’Alberta itd. Najsłynniejsi artyści i muzycy uznają Mignon za wynalazek epokowy. Największy nasz pianista Ignacy Paderewski pisze o nim: Jedyny zarzut  jaki fortepianowi Mignon uczynić można jest nadana mu nazwa; ponieważ ani potężnej działalności tego instrumentu ani wielkiemu jego przeznaczeniu nie odpowiada. Na program złożą się arcydzieła sławnych kompozytorów, jak Paderewskiego, Bussoniego, Scharwenki i innych.

Fortepian „Welte-Mignon”  to pierwszy automatyczny instrument muzyczny, umożliwiający wierne odtwarzanie utworów przeznaczonych do gry na fortepianie.  Jak podaje Wikipedia:

Firma M. Wetle & Söhne z Fryburgu Bryzgowijskim była znana z tego, iż produkowała i prowadziła prace nad orchestrionami oraz urządzeniami odtwarzającymi utwory muzyczne. Jej znaczenie wzrosło w 1904 roku kiedy to opatentowali swój fortepian. W 1905 roku pojawił się on na rynku pod nazwą „Mignon”, aby po krótkim czasie przybrać ostatecznie nazwę „Welte-Mignon”. Instrument ten odgrywa utwory zapisane na specjalnym dziurkowanym papierze tzw. rolkach nutowych/rolkach fortepianowych. Instrument ten był wspólnym dziełem Edwina Wetle i Karla Bockischa. Ponieważ urządzenie było w stanie wiernie oddawać brzmienie i przebieg utworów fortepianowych szybko zyskało duży rozgłos. Do dziś dnia jest cenione wśród miłośników muzyki klasycznej. Fortepian ten był sprzętem niezwykle drogim, dlatego też wśród jego posiadaczy byli członkowie najzamożniejszych grup społecznych. Jak podaje cennik z 1924 roku za urządzenie trzeba było zapłacić 8 tysięcy marek niemieckich.